Tom Boonen: Roubaix, California Dreamin’ en Alpacas
We hebben net de eerste rit van de Amgen Tour of California achter de rug. Ik schrijf deze blog tijdens onze transfer van bijna drie uur naar het volgende hotel. Er is veel verkeer, dus het lijkt een eeuwigheid te duren. Ik ben blij om weer te kunnen koersen na Roubaix en de competitiebreak.
Nog even terug naar Roubaix. Deze koers bracht zoveel emoties voor zoveel mensen. Ik was teleurgesteld, maar ook blij met de koers die ik reed en hoe ik de finale reed. De eerste 5 minuten na de finish deden erg pijn, maar toen realiseerde ik me dat ik 6 maanden eerder dood had kunnen zijn. De doctoren gaven me 6 maanden voordat ik opnieuw mocht trainen. Daardoor kon ik alles in perspectief plaatsen en voelde ik me erg blij met de koers en het resultaat.
De finale was erg hectisch. Het waren niet zomaar 5 renners die de piste opdraaiden en gingen sprinten. Nee, het was pure chaos. Aanval na aanval. Ik probeerde te wachten, want ik zag dat iedereen piepedood zat. Iedereen plaatste al eens een aanval of counterde iemand anders. In de laatste bocht waren Hayman en ik alleen nog aan het sprinten. Hayman passeerde me volgens het plan in mijn hoofd. Toen kwam Vanmarcke naast me en hield 70-80 meter de deur dicht, net de afstand die ik nodig had om te winnen. Daar verloor ik de koers.
Maakte ik een fout? Ja, ik won de koers niet. Ik kon echter slechts zien wat ik zag. Het is achteraf makkelijk praten als je het ziet op tv. Ik zag Vanmarcke gewoon niet. Ik kreeg achter veel reacties. Iedereen beleefde het op zijn eigen manier: huilend, springend op de bank uit frustratie. Het klinkt misschien raar, maar dit resultaat heeft waarschijnlijk tot meer reacties geleid dan wanneer ik de koers had gewonnen. Natuurlijk had ik dat wel graag gedaan, maar dit heeft me ook erg goed gedaan. Ik kreeg veel positieve feedback, waarschijnlijk ook door de manier waarop ik met het verlies omging.
Er is maar een manier om er mee om te gaan. De dag na Roubaix trok ik voor enkele dagen naar Dubai. Het was een goede beslissing om naar daar te trekken, want ik denk dat ik in de week erna bijna niet buiten de deur had kunnen gaan. Nadat we terugkwamen trok ik erop uit met de mountainbike en genoot ik van een week met mijn kinderen. Ik genoot van het normale leven en trainde 2 of 3 uur per dag. Daarna startte ik de intensievere trainingen.
Ik voel me goed in California en houd ervan om hier te koersen. Volgens mij rijd ik hier nu al voor de 8e keer. We zijn veel mooie plekken gepasseerd die ik enkele jaren geleden bezocht tijdens een road trip met Lore. We boekten toen geen hotels, alleen een auto. Elke dag reden we ergens naar toe en wanneer het ons iets leek boekten we een hotel of zochten we daar een hotel in de buurt. Als dat niet lukte, dan reden we iets verder.
Ik herinner me enkele plaatsen die ik nog eens wil bezoeken zoals Morro Bay. Daar werden we begroet door fantastische mensen: een broer en zus van 75 en 77 jaar. Zij nodigden ons uit om bij hen te blijven, dus huurden we daar een kamer. Het uitzicht was geweldig met de ‘Rock of Morro Bay’ en de zeeleeuwen die net onder als balkon lagen. We maakten ook een helikoptervlucht over de Grand Canyon! Je vliegt van Las Vegas naar de Hoover Dam en dan naar de Canyon. Geweldig! We deden 2 weken over deze trip en het was de beste manier om California te ontdekken.
Wanneer ik terugkom uit California ga ik allereerst een hek rond de vijver maken om mijn kinderen bij het water vandaan te houden. Daarnaast ga ik misschien enkele Alpacas aanschaffen. Lore gaf mij een tweedaags seminar om een Alpacaboer te worden cadeau voor mijn verjaardag. Je leert hoe die beesten denken, hoe je ze moet voeden en verzorgen. Na 2 dagen kreeg ik mijn diploma. Ik vind die dieren erg cool. En ik heb ruimte in mijn tuin.
Na mijn trip hier in de VS trek ik naar Gullegem Koerse en enkele andere koersen in aanloop naar het BK. Maar op dit moment blijf ik nog even genieten van de Californische zon en sfeer.
Photo credit: ©Tim De Waele
