Maak kennis met Tim “El Tractor” Declercq
Mijn liefde voor de fiets kreeg ik door van mijn vader. Toen ik klein was speelde ik voetbal, maar mijn vader was wielerfan en dan vooral van Museeuw. Ik weet nog dat we samen naar de koers keken. Het eerste beeld dat indruk op me maakte was dat van Johan op de Muur de Grammont in zijn Mapei-shirt. Ik was zo`n grote fan dat ik voor mijn eerste communie een Mapei-shirt kreeg. Met dat shirt om de schouders genoot ik van het fietsen met vrienden terwijl ik droomde om te zijn als de Leeuw van Vlaanderen. Ik moest tot mijn 12e wachten voordat ik echt mocht koersen.
Mijn debuut was niet perfect, zoals iedereen droomt. Samen met een vriend reed ik een koers op de piste. Het eerste onderdeel was een tijdrit. Ik werd laatste, hij voorlaatste. Het waren leuke en vrolijke tijden. In mijn eerste wegkoers werd ik derde.
Na de junioren en beloften werd ik prof bij Topsport Vlaanderen. En nu rijd ik op mijn 27e bij Quick-Step Floors, een belangrijke stap. Het is een droom die uitkomt. Koersen aan de zij van Tom maakt me vooral trots. In het begin was dat lastig, want ik moest mijn mentaliteit aanpassen en denken aan hem als ploegmaat en niet als fan. Ik hoop dat ik hem kan helpen in alle wedstrijden van hier tot aan Roubaix. Het zou fantastisch zijn om met hem zijn laatste Roubaix te rijden!
Ik heb al veel vrienden binnen de ploeg, zoals Yves Lampaert met wie ik vaak train. We leven 5 kilometer van elkaar. Vandaag stuurde ik hem een berichtje omdat de Argentijnen me nu al Tim "El Tractor" Declerq. Een bijnaam die ik fantastisch vind, ik hoop Yves ook. Hij vindt het leuk dat mensen hem John Deere noemen. Maar ik denk dat ik het recht wel heb verdiend om de Tractor genoemd te worden. We gaan er zeker eens goed om lachen.
We doen het in Argentinië erg goed. Mijn job is om op kop te rijden voor de ploeg in het eerste deel van de rit. Daar ben ik het beste in: voor een lange tijd een goed tempo rijden. Ik ben niet explosief, maar wel constant. Net een tractor! De rol binnen de ploeg past me. Het enige is dat je een beetje eenzaam bent vooraan. Je moet trappen en kunt niet veel praten. Maar het is geweldig om onderdeel te zijn van een zege, dat is ongelooflijk belonend. En tijdens de eerste uren word ik behandeld als een koning, mijn ploegmaats brengen me water en eten. Niet slecht toch?
De ritten starten hier erg laat, dus ik heb genoeg tijd om een van hobby`s uit te oefenen: lezen. Ik studeer nog steeds om wielertrainer te worden op de Universiteit van Brussel met een master in fysiek onderwijs. Ik zou die job in de toekomst graag uitoefenen. Hier lees ik echter een boek over de historie van de 20e eeuw via enkele feiten die met een beetje fictie zijn geschreven.
Elke avond kan niet wachten op de volgende dag. De dagen zijn lang en we gaan laat naar bed. Maar dat is het waard gezien de resultaten die we tot nu toe behaald hebben. Laten we hopen dat we zo voort kunnen doen!
Tot snel,
Tim "El Tractor"
Photo credit: ©Tim De Waele
