ALVARO HODEG: VAN MONTERIA NAAR EUROPA, VIA MEDELLIN
Colombia, onze boerderij en paarden
Mijn naam is Álvaro José Hodeg Chagüi. Ik groeide op in Monteria, waar mijn vader ook geboren is. Het is een stad in het Noorden van Colombia, enkele uren rijden van de grotere kuststeden Cartagena en Barranquilla.
Mijn vader was een veeboer. Hij fokte en verkocht vee op onze boerderij op het platteland, waar ik veel mooie herinneringen heb liggen. De mooiste tijd bracht ik door met mijn paarden, mijn eerste grote liefde van mijn leven. Ik koerste met ze tot in Medellin.
Alles ging over sport
Voordat ik begon met koersen deed ik alle soorten sport, ik kon niet kiezen en vond ze allemaal te leuk. Ik was ook nog vrij goed. Ik speelde tafeltennis, volleybal, tennis en voetbal. Ik werd twee keer sportman van onze school.
Ik kon niet lang stil zitten, maar mijn moeder zorgde ervoor dat ik de boeken niet negeerde door regels te stellen. Voor elke 20 minuten huiswerk mocht ik 4 minuten sporten, dat was net genoeg tijd voor een spelletje ping pong tegen een van mijn neefjes in de garage.
Mijn grootvader liet me kennis maken met wielrennen door me mee te nemen naar een ploegentijdrit in Monteria. Wat ik me kan herinneren lag het gemiddelde rond de 36 km/u op een ronde van 20 kilometer. Zes renners wisselden de kop af en ze waren absoluut de beste, want de nummers 2 eindigden op enkele minuten.
Direct nadat we thuis kwamen vroeg ik mijn vader om een racefiets. “Je bent te verwend en die fiets staat na enkele maanden onder het stof”, zei hij. Maar er was geen twijfel, dit was mijn nieuwe passie. Na weken van overtuigen gingen we eindelijk op pad voor mijn eerste koersfiets, een prachtige oranje Specialized fiets waar ik 4 jaar op reed!
Op dat moment wist ik niets van fietsen of wat Specialized was, maar het was een speciale fiets en ik leerde snel hoe ik een wheelie kon maken met slechts een hand aan het stuur. Ik oefende uren en uren voordat ik begon met koersen.
Van Monteria via Medellin naar Europe: volgen van passie en ontmoeting met Tom Boonen
Na twee maanden in Monteria begon ik koersen te winnen, maar ik dacht niet aan prof worden. Ik hield gewoon van de koers. Zelfs toen ik mijn spullen pakte en naar Medellin trok voor een betere omgeving om te fietsen, was dat alleen uit liefde en passie voor de fiets.
In de middag begon ik op de piste te trainen, waar ik leerde hoe ik op een pistefiets moest rijden en ontwikkelde snel een krachtige snelheid. Daardoor won ik een medaille op het Pan-Amerikaanse kampioenschap en diverse nationale kampioenschappen.
Op het WK in Richmond volgde mijn eerste doorbraak op de weg toen ik moest invallen voor Fernando Gaviria, die toen op het laatste moment uitviel met een blessure. In 2016 ontmoette ik Quick-Step Floors voor het eerst toen ik werd uitgenodigd voor een trainingskamp in Denia. Daar beleefde ik een van de beste momenten uit mijn leven. Ik ontmoette Tom Boonen, mijn grootste idool. Hij gaf me wat warme kleren tijdens een erg koude training. Ik had geen goede Europese winterkledij en hij merkte op dat ik wat extra lagen aan moest trekken. Na de training wilde ik de kleding was en teruggeven, maar hij zei dat het een cadeau was als een herinnering aan mijn eerste trainingskamp en gaf me een knuffel. Dat ga ik nooit vergeten, ik stond te huilen. Ik reis nu nog steeds rond met de handschoenen die hij me gaf.
Onderdeel van het Quick-Step Floors Cycling Team, deel van #TheWolfpack
Helaas heb ik nooit de kans gehad om samen met Boonen te koersen, maar ik ben nu wel onderdeel van een ploeg die de afgelopen 15 jaar geschiedenis schreef. Ik rijd met en voor de grootste ploeg ter wereld met de beste en meest heroïsche ploegmaats die je kunt voorstellen. Ik heb mezelf enkele malen in mijn arm geknepen om er zeker van te zijn dat het echt waar is.
Nadat ik een rit in de Tour de l'Avenir won, maakte ik bekend dat ik bij deze ploeg ging rijden. Tot vandaag de dag is het een groot avontuur met geweldige stops. Een van de mooiste momenten was het rijden met de #TheWolfpack in mijn thuisland Colombia tijdens de eerste editie van Oro y Paz. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Volgend jaar ben ik de eerste die zich aanbied om hier te koersen.
Een geheim
Ik ga jullie een klein geheim vertellen. Dat is gerelateerd aan mijn naam: H-O-D-G-E. Ja, je leest het goed mijn naam is veranderd. Niet mijn voornaam Alvaro, maar mijn achternaam Hodge. Op de een of andere manier stond er ineens Hodeg op mijn identiteitspapieren en niet meer Hodge, zoals het altijd was en mijn familienaam gespeld hoort te worden.
Ik heb er nooit meer iets aan gedaan, dus nu kent iedereen mij als Hodeg. Zelfs mijn website heet alvarohodeg.com, maar de correcte spelling en uitspraak is nog altijd Hodge. In Colombia weet eigenlijk niemand hoe ze dat moeten uitspreken. Ik heb het van mijn overgrootvader geërfd, hij was een Schot maar verliet het land tijdens de oorlog om een betere plaats te vinden om zich te settelen. Hij kwam met de boot en dacht dat hij in Amerika was, maar hij was in Cartagena, Colombia. Daar ben ik nog altijd blij mee!
Nu ken je mij iets beter en ik kan niet wachten om je langs de kant van de weg te mogen begroeten, zodat je Quick-Step Floors Cycling Team kunt aanmoedigen!
Nogmaals dank voor alle support!
Photo: ©Tim De Waele/ Getty Images & Sigfrid Eggers
