Julian Alaphilippe over zijn Waalse Pijl en de Ardennen

Julian Alaphilippe over zijn Waalse Pijl en de Ardennen

Euforie! Een gevoel dat alles bij elkaar komt, alles waarvoor je hebt gewerkt. Het moment waarvan je hebt gedroomd: als eerste over de streep komen. In mijn geval was dat afgelopen woensdag toen ik de Waalse Pijl won. Ik realiseerde het me pas enkele meters na de finish, want ik dacht dat ik tweede was achter Nibali. Daarom vierde ik de zege niet toen ik de finish passeerde.

Ik was helemaal leeg nadat ik alles gaf op de Muur van Huy in een poging Valverde achter me te houden op weg naar mijn derde tweede plaats in deze koers, althans dat dacht ik. Pas toen ik mijn neef en trainer Frank zag klappen en schreeuwen dat ik had gewonnen, snapte ik dat ik mijn droom had gerealiseerd. Een doel had ik bereikt: het winnen van de Waalse Pijl door de koning van de Muur van Huy – Alejandro Valverde – te ontkronen. In een splitsecond was alle pijn weg en vervangen door extreme blijdschap. Ik kon het niet geloven, het was mijn dag!

Winnen met een ploeg
Ik wist `s ochtends als dat ik goede benen had, dus het plan was om kalm te blijven en op het juiste moment te wachten. Dat lukte me deze keer en daarna liet ik mijn benen spreken, maar dat was niet gelukt zonder een sterke ploeg rond mij. Ze hielpen me de hele dag, hielden me uit de wind, brachten me op de juiste plaatsen, maakten tempo en ga zo maar verder. Ik kan niet genoeg onderstrepen wat een verschil het maakt om een sterke ploeg rond je te hebben, die in je vertrouwd.

Het is een emotioneel gevoel om je ploegmaats te zien na zo`n zege, want zij spelen een grote rol in wat jij heb bereikt. Hetzelfde geldt voor alle stafleden. Zonder de staf – mecaniciens, buschauffeur, soigneurs, doctors, iedereen rond de renners – was de ploeg geen ploeg. Je kan de passie voelen van alle mensen die binnen de ploeg werken. Wanneer wij winnen, dan juichen zij net zo hard als de renners. Wielrennen loopt door de aderen hier.

Koers ligt mij na aan het hart
Ik ontdekte de Ardennenklassieker met Quick-Step Floors. Vooral de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik zijn koersen die me na aan het hart liggen. Ik werd twee keer tweede in de Waalse Pijl (2015 en 2016) en was ook tweede in Luik (2015). Elke keer werd ik geklopt door Valverde. Om hem dan nu te verslaan, maakt deze dag extra speciaal.

Ik kon eindelijk de frustratie omkeren en bevestigen waartoe ik in staat was, namelijk het winnen van een grote koers. Het winnen van een grote klassieker verandert je denkwijze een beetje. Ik wist dat ik het kon, maar ik had gewoon dat laatste stukje bevestiging nodig. Van favoriet en podiumklant tot een koerswinnaar. Het is een grote bevestiging, maar ik  moet nog veel leren en minder fouten maken tijdens de koers.

Luik-Bastenaken-Luik was  een andere koers, maar de blijdschap was er niet minder om. Mijn benen voelden nooit beter, het zijn  van die dagen waarop je je benen niet voelt. Dit keer was ik het zelf niet die zegevierde, maar mijn ploegmaat, vriend en kamergenoot Bob Jungels. Hij viel van ver aan en soleerde naar de winst. Ik was zo blij voor hem, voor ons en de ploeg. Dit was mijn beste koersweek tot nu toe!

Ondanks dat ik en de ploeg zoveel succes hebben geboekt, is er niks veranderd qua motivatie of hoe we onszelf zien. We staan niet boven de rest,  we moeten blijven trainen en vechten om onze volgende doelen  te halen. Ik ga nu enkele dagen uitrusten en dan begint mijn voorbereiding op het volgende doel van dit jaar: Le Tour de France.

Photo credit: ©Tim De Waele/ Getty Images