Rémi Cavagna: “Giro d’Italia – een geweldige ervaring tot nu toe”
Rémi, je rijdt je eerste grote ronde. Hoe gaat dat tot nu toe?
Het is een geweldige ervaring tot nu toe. Mijn eerste grote ronde, alle organisatie die er rond te doen is. Het is lastig om dat van te voren in te schatten. Dit jaar was exceptioneel met de start buiten Europa in Israël. De staf deed en doet een geweldige job. Het werkt elke dag hard om alles vlotjes te laten verlopen. Datzelfde geldt voor ons als renners. We hebben al 3 ritten gewonnen, hadden enkele dagen de witte trui en al bijna 2 weken de maglia ciclamino. Mijn benen doen een beetje pijn, maar ik voel me best goed eigenlijk. Ik voel me jong en fris, wellicht geholpen door het succes van de afgelopen 2 weken.
De Giro is prachtig, maar wanneer je elke dag hard moet werken dan zie je niet zoveel als je zou willen. Het publiek is geweldig met allemaal lachende gezichten bij de start en finish. Onderweg is er veel versierd met roze kleuren en ballonnen, dat geeft soms kippenvel. De mooiste plek was Sicilië, waar ik in de toekomst graag nog eens op vakantie zou gaan.
Het hele team achter het team maakt het verschil. De fietsen zijn altijd perfect, we hebben speciale matrassen om beter te slapen en onze eigen chefkoks om het beste eten te maken om goed te herstellen en op krachten t komen. We hebben ook enkele van de meest gepassioneerde en ervaren sportdirecteuren, masseurs enzovoorts. Het enige wat wij moeten doen is fietsen. Eenvoudig toch?
Wat heb je van de afgelopen twee weken geleerd?
Ik heb geleerd dat de gruppetto een fijne plek is om rond te hangen. Daar heb je iets meer tijd om van de omgeving en sfeer te genieten. Ook kun je even een praatje slaan met renners van andere ploegen. Mits je natuurlijk niet aan het vechten bent om op tijd binnen te komen.
Herstel is ook een sleutelwoord in deze koers over 3 weken. Ik probeer zoveel mogelijk voor en na een rit te relaxen door bijvoorbeeld Netflix series te kijken. Ik ben net klaar met "Casa del Papel" en kijk nu naar "Prison Break".
Tijdens de koers moet je zo weinig mogelijk energie verspillen wanneer je jouw taak hebt volbracht. Je moet gefocust blijven en je taak uitvoeren, maar wanneer dat gebeurd is dan kun je beter de meute laten rijden om energie te sparen in plaats van door te rijden en op plek 20-25 binnen te komen. Ik heb een paar keer tegen mezelf gezegd “het is beter om energie voor morgen te sparen wanneer ik weer aan de bak moet.”
Kijk je uit naar de slotweek van de Giro?
Ik bekijk het dag per dag, maar heb een goed gevoel. Hoe verder we in de koers komen, hoe beter ik me ga voelen. Ik doe het goed in langere koersen. Natuurlijk heb ik nog nooit een grote ronde uitgereden en kan het zomaar anders zijn, zoals we als zagen bij andere renners. Maar op dit moment voel ik me god.
We zien je vaak aan kop van het peloton rijden in achtervolging op een vluchtgroep, maar je bent zelf ook aanvallend ingesteld.
Dat klopt. Ik pak graag mijn kansen in een ontsnapping, maar hier in de Giro is dat een bonus. Ik heb een duidelijke taak: werken voor Elia en de ploeg. Vooral op het vlakke. Ik moet de vluchters binnen schot houden en dan het gat op het juiste moment dichtrijden.
Het is hard werken, maar ik geniet ervan want ik weet dat het ons in een kansrijke positie brengt om te winnen.
We wonnen al drie keer deze Giro, hopelijk blijft het daar niet bij. Er komen nog enkele interessante ritten aan waar we gemotiveerd voor zijn.
Hoe zie je jezelf als renner?
Ik hou van renners die een lange solo kunnen doen. Een tijdrijder die van ver kan gaan of de sprinters een hak zet door in de slotfase weg te stomen. Dit is ook de discipline waar ik het beste in was. Voordat ik prof werd won ik 2 tijdritten en 5 koersen door in de laatste 5, 10 of 15 kilometer weg te rijden en het peloton op afstand te houden. Het is dan nog iets anders om dat ook bij de profs te doen. Je moet niet alleen sterk zijn, maar ook slim en soms wat geluk hebben. In de Tour of Oman probeerde ik het en was ik dichtbij. Vorig jaar ook al in de Ronde van Polen.
Je hebt een mooie bijnaam gekregen: de TGV van Clermont-Ferrand. Vertel eens?
Dat is een mooie en grappige bijnaam. TGV is de naam van de Franse spoorwegen en een afkorting van train à grande vitesse, de hogesnelheidstrein. Ik kom uit Clermont-Ferrand en daar woon ik nog. We hebben ook nog Tim "El Tractor" Declercq en Yves Lampaert "John Deere" binnen de ploeg. Dus we hebben enkele machines in huis.
Ben jij het type renner dat traint met wattagemeters of meer op het gevoel?
Ik gebruik mijn meters tijdens de trainingen vooral wanneer het een goed instrument is voor specifieke intervaltraining. Tijdens de koers is het handig om er zeker van te zijn om niet over je limieten te gaan. Wanneer je tijdens de finale voluit gaat, dan kijk je natuurlijk niet op je fietscomputertje. Maar tijdens een lange vlucht of een tijdrit kan het wel helpen om te zien of je in de zone zit. Je kan niet volledig focussen op de watts, maar moet het zelf ook aanvoelen.
Je reed op 4 maart een sterke koers. Herinner je deze dag nog?
Oui, oui! Dat is een dag die ik nooit ga vergeten. Ik reed Dwars door West-Vlaanderen met de ploeg op een koude, regenachtige dag met veel wind. De perfecte omstandigheden voor een propere Vlaamse koers. Het was direct na de start volle bak. Ik vloog die dag en probeerde verschillende malen het verschil te maken. Uiteindelijk sloegen we een goed gat en kreeg ik twee renners mee: mijn ploegmaat en kamergenoot tijdens deze Giro Florian Sénéchal en Frederik Frison van Lotto-Soudal.
Toen het duidelijk werd dat we het konden redden moest we het goed uitspelen, want Frison was erg sterk. In de laatste rond zat ik in tweede positie in het wiel van Florian. Toen liet ik een gaatje van een paar meter, maar Frison reageerde snel en reed het dicht. Ik werd door mijn eigen actie eigenlijk gelost, maar panikeerde niet en reed het gaatje weer dicht. Ik ging vervolgens direct door en gaf alles in die poging. Wanneer Frison het gat zou dichtten, dan kon Florian in de aanval gaan. Een perfecte situatie. Ik won uiteindelijk!
Hoe voelt het om zo`n koers te winnen, heeft het iets veranderd?
Ik had een zege nodig, ik had die zege nodig. Het deed me erg goed. Het was hernieuwde bevestiging dat ik het kon en het gaf mijn vertrouwen een stevige boost. Het wielrennen trekt echter snel verder en al snel ben je weer aan het buffelen na de zoete smaak van de zege.
Het is ook zo dat wanneer je jouw vrienden ziet winnen – zoals ik zag bij Enric of Max, renners die ik al lange tijd ken vanuit de opleidingsploeg – dan wil je zelf ook graag winnen. Het geeft veel motivatie. Het is hoe het binnen de ploeg werkt. Een renner wint, dan een ander en dan weer een ander. Ik denk dat er al 12 verschillende renners gewonnen heb dit jaar, dat is een uniek gegeven binnen deze ploeg. Iedereen krijgt zijn kans en die kennis laat je harder werk voor je ploegmaats, want het komt op een dag in het tienvoud terug.
Photo credit: ©Tim De Waele/ Getty Images
