Maak kennis met Barnabás Peák en Mikkel Honoré
Om meteen met de deur in huis te vallen, hoe was jullie eerste weekend bij de ploeg?
Barnabás Peák: Het was een mooi weekend. Het waren mooie koersen en het was fijn om de ploeg weer te ontmoeten. Eerder was ik al aanwezig tijdens het trainingskamp in december. Vrijdag kwam ik aan vanuit Boedapest en werd ik door een soigneur opgehaald van het vliegveld in Brussel. Ik voelde me direct welkom. Iedereen is open en vriendelijk.
Ik voelde wel direct dat ik op een hoger niveau koerste, vooral in de Brussels Classic tijdens de eerste kilometers. Het was een hectische start, maar toen we later naar voren schoven als ploeg voelde ik het respect voor het Quick-Step Floors shirt. Het is een grote ploeg en iedereen kent de kleuren. Ik ben niet gewend aan dat soort respect in het peloton, dus dat was een flinke verandering.
Natuurlijk ben ik erg blij met deze ervaringen. Zowel Mikkel en ik werden erg welkom geheten door de ploeg, daar ben ik dankbaar voor. Ik gaf alles, hopelijk waren de sportdirecteurs en de andere renners blij met wat ik voor de ploeg kon doen.
Mikkel Honoré: Het was een beetje gek, op een goede manier natuurlijk! Ik koerste dit weekend voor een van de beste ploegen ter wereld en met veel renners waar ik naar op keek. Ik was erg blij dat ik de benen had om het verschil te maken in beide koersen. Ik stond in juli lange tijd langs de kant, maar kwam goed uit de Tour de l`Avenir. Toch wist ik niet zeker of ik had wat nodig was om op dit niveau te rijden. Het was dus erg fijn dat ik mee kon op dit tempo. Barnabás en ik konden echt iets doen voor de ploeg.
Wat was het beste moment?
BP: Het werkte erg motiverend om voor de ploeg te Werken. We wisten dat Fabio en Alvaro een gooi konden doen naar de zege. We zaten er beide dagen dichtbij, maar misten net dat geluk in de finale. Ik had geen problemen met de fiets of mijn benen, dus het was een mooie ervaring. Als ik echt een ding moet kiezen dan is het het moment dat Mikkel en ik op kop reden van het peloton in de GP Fourmies in achtervolging op de koplopers en Davide Bramati door de radio meldde “goed werk jongens, alweer 20 seconden er af. Jullie rijden het gat snel dicht”. Dat was een speciaal gevoel. Je helpt het team en maakt het verschil. Ook was alles zo professioneel. We kregen elke dag een massage en het eten was erg goed. Het was een fantastische eerste kennismaking met de ploeg.
MH: Het was net Kerst met alle nieuwe kleren en uitrusting. Het beste is dat ik een Tarmac SL6 heb meegekregen richting Bergamo. De beste fiets die ik ooit gereden heb! En net zoals Barnabás al zei was het een mooi moment om de vluchters te controleren in Fourmies. We schoven op 50 kilometer van de streep naar voren en bleven daar tot in de laatste 10 kilometer. We reden voluit om de vluchters te grijpen en de ploeg in een goede positie te brengen voor de sprint. Ik wist niet waar ik vooraf toe in staat was, maar blijkbaar kunnen je benen net iets meer wanneer je het Quick-Step Floors shirt draagt. Ik ben erg blij hoe Barnabás en ik gepresteerd hebben en dat de ploeg ook vond dat we goed werk hadden geleverd.
In Brussel waren we wat ongelukkig dat Fabio werd opgehouden door de valpartij, maar zo is het wielrennen dan ook weer. Je kan niet altijd winnen, al heeft de ploeg wel bijna overal gewonnen dit jaar. Het is een mentaliteit die je direct voelt. We koersen om te winnen.
Wat heb je al geleerd?
BP: Heel veel! Bijvoorbeeld tijdens de Brussels Classic kwam Yves Lampaert bij me om mij tips te geven hoe ik beter kon remmen. Ook Stybar gaf veel goede adviezen. De hele ploeg wil graag de ervaring delen en mij en Mikkel helpen om zoveel mogelijk te leren. Bij een ploeg als deze kan je elke dag iets leren.
MH: Ik heb al veel geleerd over het koersen op dit niveau. Ik kan niet direct een specifiek ding bedenken, het is meer het globale plaatje. Natuurlijk zijn er momenten waar ik advies heb gekregen of dingen heb gezien die op een bepaalde manier werden gedaan.
Het professionalisme bij de ploeg is wel een punt dat er uit spring. Van de mecaniciens tot de soigneurs en van het materiaal tot het eten. De eerste morgen liep ik met mijn koffer van de trap. Een van de soigneurs vroeg me wat ik aan het doen was. Eerste snapte ik niet wat hij bedoelde, maar hij doelde op het rondsjouwen van de koffer en dat daar iemand binnen de ploeg voor zorgt. Zo kunnen de renners zich focussen op de koers. `s Avonds kregen we een herstelshake en onze helm werd gewassen na de koers. Het is professioneel tot in de laatste puntjes.
Hoe heb je de cultuur binnen de ploeg ervaren?
BP: Davide Bramati was bij ons dit weekend en op een bepaald moment tijdens het diner vermaakte hij niet alleen ons, maar het hele hotel met een verhaal dat hij meemaakte als prof. Ik vond het erg uniek om als hele ploeg met elkaar te kunnen lachen en gewoon een fijne tijd te hebben. Het is een mooi moment om daar onderdeel van te zijn.
MH: Het is erg fijn om te leren dat iemand als Zdenek Stybar, een van de beste renners ter wereld, een heel normaal persoon is bij het diner. Hij doet zich niet anders voor dan mij of Barnabás, hoewel zijn palmares vele malen groter is dan dat van mij en Barnabás. Dat is mijn algemene gevoel bij de ploeg. Niemand is beter dan een ander of denken dat ze beter zijn.
Als je een ding mag noemen, waar kijk je dan het meest naar uit?
BP: Naar mijn volgende koers: Textielprijs Vichte. Ik hoop dat ik op hetzelfde niveau als dit weekend kan presteren en misschien nog wel iets beter in de finale. Het zou fantastisch zijn om in de finale mee te doen en te gaan voor een mooi resultaat voor mezelf of de ploeg.
MH: Natuurlijk kijk ook ik uit naar de volgende koersen met de ploeg: Vichte en Tour de l'Eurometropole. Als ik een klein beetje mag dromen, dan zou het fantastisch zijn om onderdeel te zijn van een zege van The Wolfpack. Ik weet dat het misschien een beetje ambitieus is, maar dat zou echt de kers op de taart zijn.
Photo credit: ©Sigfrid Eggers
