Petr Vakoč: over 100 dagen 'back to the pack'
Waarom 100 dagen? Ik kom terug!
Ik werd aangereden door een vrachtwagen en ben blij dat ik nog leef. Na drie operaties, maanden van revalideren en het geleidelijk aan opvoeren van de trainen lijkt het erop dat ik terug kan keren. Niet alleen naar het normale leven, maar naar het wielrennen. Mijn doel is om over 100 dagen van nu opnieuw aan de start te staan.
Het is een weg met een onzekere finishlijn. Ik ben gepassioneerd om opnieuw te koersen. En niet alleen om te koersen, maar om te winnen! Ik werk hard om op mijn niveau terug te keren en hopelijk nog sterker. Ik wil mijn verhaal delen met de fans en de mensen die zelf obstakels hebben overwonnen in hun leven. De weg ga ik vol nederigheid, want je kunt nog zo hard werken er zijn nou eenmaal dingen die je niet kunt controleren. Zoals het moment wanneer je aangereden wordt.
Je kunt kiezen voor rustige wegen, trainen met lichten overdag en auto`s voorrang geven. Alles kan echter anders zijn in een fractie van een seconde, bijvoorbeeld door een afgeleide chauffeur of simpelweg pech. Ik ben blij dat k nog leef en het normale leven hervatten. Ondanks wat permanente consequenties ben ik op weg terug naar het peloton.
Het is niet mogelijk om alle ongelukken te voorkomen, maar ik ben er zeker van dat de risico`s verkleind kunnen worden. Er is een onnodige vijandigheid tussen chauffeurs en wielrenners. Mensen in auto`s hebben vaak niet door hoe gevaarlijk het is om wielrenners op slechts een paar centimeter te passeren. Voor mij was dit een interessant gegeven de afgelopen maanden. Ik zou de situatie graag willen verbeteren. Bijvoorbeeld door het introduceren van de regel dat wielrenners met minimaal 1,5 meter tussenruimte ingehaald mogen worden, dit is al een standaard in veel landen.
Mijn doel is om in februari terug te koersen. Ik heb ongelooflijk veel steun gehad van de ploeg. Ik kreeg de kans om tijd te nemen om terug gezondheid en fit te raken, zonder druk dat ik mezelf moest bewijzen in de laatste koersen van het seizoen of om klaar te zijn voor het volgende seizoen. Dat waardeer ik echt. In de professionele sportwereld is dat niet zomaar een gegeven. Daardoor kan ik wel al mijn focus en energie richten op het feit om volledig terug te keren. Als alles volgens plan gaat dan speld ik over precies 100 dagen weer een rugnummer op en sta ik samen met de rest van de Wolfpack aan de start.
Wish me luck!
100 dagen is mijn blog over mijn weg terug richting het professionele wielrennen.
Mijn naam is Petr Vakoč. Ik ben professioneel wielrennen en rijd voor de Belgische formatie Quick-Step Floors. Ik heb deelgenomen aan de Tour de France, Giro d’Italia en Olympic Games. Ik won een Tsjechische titel en pakte brons op de Europese Spelen. In januari 2018 werd ik aangereden door een vrachtwagen tijdens een trainingskamp in Zuid-Afrika. Ik wil mijn verhaal delen met de fans en de mensen die zelf obstakels hebben overwonnen in hun leven. Volg mijn verhaal van het tekenen van een nieuw contract tot mijn terugkeer in de koers. Als alles goed gaat dan speld ik over precies 100 dagen opnieuw een rugnummer op.
25 januari 2018: ongeval in Zuid-Afrika
Ik heb het gevoel dat ik in een nachtmerrie wakker word. Ik realiseer me amper wat er gebeurd is. Ik weet niet waar ik ben, wat er gebeurd is en waarom ik op mijn rug op de weg lig. Bob Jungels buigt zich over mij heen. Hij lijkt een beetje in shock te zijn. En dan is er die ondraaglijke pijn in mijn rug. Ik probeer het op een rijtje te krijgen. Afrika, trainingskamp, wielrennen. Ik moet gevallen zijn.
Ik ontdek dat we zijn aangereden door een truck. Laurens! Hij is ook bij ons. Hoe is het met hem? Hij redt het wel zegt Bob. De ambulance komt er aan. Ik realiseer me ineens dat ik mijn benen niet meer voel. Ik word angstig, maar op dit moment focus ik me alleen op ademhalen. Ik probeer mijn benen te bewegen, dat lukt een beetje. Hopelijk komt dat goed. Het asfalt wordt hard voor mijn rug, ik kan er niet meer tegen. We zijn midden in de bergen, 80 kilometer verwijderd van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Er lijkt geen einde te komen aan de rit er naar toe. Maar ik wil geen pijnstillers, ik wil mijn lichaam onder controle houden. Ik weet dat er iets mis is met mijn rug, maar ik kan mijn benen bewegen en dat moet zo blijven. Gelukkig is het ziekenhuis goed uitgerust en kan ik een CT-scan ondergaan. Bij elk ding dat ze doen zeg ik tegen de staf: ‘Wees voorzichtig! Wees voorzichtig!’
Het verdict luidt: 6 gebroken wervels, een gescheurde pees en een hersenschudding. Morgen onderga ik een operatie. Ik spreek Laurens op de Intensive Care Unit. Hij is geraakt aan de heup, maar lijkt verder ok.
26 januari 2018: de eerste operatie
Ik ben in de namiddag geopereerd. Het maakte me weinig uit. Ik heb zoveel pijnstillers geslikt dat ik de meeste tijd sliep of van de wereld niks wist. De volgende dag word ik wakker. Mijn benen! Ik probeer of ik ze kan bewegen. Dat lukt! Ik ben erg opgelucht, ik kom er weer bovenop. Ik ben aan allerlei apparaten aangesloten en alles doet pijn, maar ik weet dat het beter gaat worden. Mjn broer en moederen komen over een tijdje. Ze kochten hun tickets voordat ik naar het ziekenhuis was gebracht. Ze zijn gek zeg ik tegen mezelf. Maar nu denk ik dat ik het niet ga redden zonder ze hier in Afrika. Mijn vader blijft thuis om later hun plek in te nemen. Ik weet niet hoe lang ik hier moet blijven. Mijn familie is fantastisch!
29 januari 2018: ik loop!
Ik krijg een korset. Voor het eerst kan ik naast mijn bed staan en maak ik mijn eerste kleine stapjes. Het voelt fantastisch om opnieuw op mijn benen te staan. Ik heb wel een steun nodig en kan maar een paar stappen verder, maar dat wordt elke dag wel beter. Mijn competitieve karakter laat zich zien. Ik moet elke dag iets meer doen. Op een keer doe ik te veel en val ik flauw. Gelukkig had ik mijn broer gevraagd me vast te houden. Hij kon me op de dichtstbijzijnde tafel neerleggen. Een zuster bracht me terug naar mijn kamer. Ik besluit iets rustiger aan te doen.
8 februari 2018: terug naar Tsjechië
Ik vlieg naar huis. Ik heb een paar opties om mijn herstel voort te zetten. Ik besluit in Praag te verblijven. De specialisten in het Motol ziekenhuis zijn de besten van heel Europa in het behandelen van wervelblessures. Daarnaast wil ik dichtbij mijn familie zijn. Ik weet niet wat er komen gaat. Ook weet ik dat er mogelijk nog operaties staan te wachten, al hoop ik dat het niet nodig is.
Het vervoer naar het vliegveld is als een slechte film. Ze sjouwen me rond alsof ik een zak aardappelen ben in plaats van een man met gebroken wervels. Nu realiseer ik me ook hoe gelukkig ik ben dat ik de juiste mensen getroffen heb die me verzorgden na het ongeluk. Op het vliegveld was er niks voorbereid. Er zou een bed voor me klaar staan, maar ik word gevraagd om met krukken naar het vliegtuig te lopen. Ik heb nog niet eens honderd meter gewandeld, dus dat wordt niks. De zuster spreekt geen Engels. Gelukkig is mijn moeder er en die regelt alles op het laatste moment. Vanaf dan gaat het beter. Aan de vlucht lijkt geen einde te komen, maar in Frankfurt wacht er een medisch vliegtuig op me. Ik heb altijd al een privéjet gewild, maar had me het toch in andere omstandigheden voorgesteld. De ambulance staat klaar op het vliegveld. De hele trip van Frankfurt naar het ziekenhuis kost minder dan 2 uur.
21 februari 2018: een nieuwe operatie
Ik heb een nieuwe operatie gehad. Mijn lichaam zou mogelijk ook herstellen zonder operaties, maar het zou riskant zijn. Dat betekende dat ik de sport kon vergeten. Dus was er geen andere optie om weer volledig fit te raken. Ik had een week om wat rust te nemen en dan was het tijd voor de derde operatie. ‘Save the best for last’ luidt het gezegde en dat deed ik. Ik werd wakker met flinke pijn in mijn borst. Ik was een stuk van mijn rib verloren, maar heb nu een metalen structuur in plaats van de eerste lendenwervel. Ik ben verbaasd wat de moderne geneeskunde kan. Elke ademhaling is pijnlijk, net als elke kleine beweging. Maar ik moet er doorheen. Ik heb veel bloed verloren, dus krijg ik bloedtransfusies. Mijn eerste gedachte was dat ik het anti-doping kantoor op de hoogte moest informeren.
17 maart 2018: naar huis!
Ik heb erg uitgekeken naar deze dag. Bijna twee maanden bracht ik door in ziekenhuizen. De laatste dagen waren erg lang. Ik voel me goed, maar ik moet in het ziekenhuis blijven voor mijn revalidatie. De oefeningen zijn perfect en er staat een super team van fysiotherapeuten klaar voor me. Maar thuis is thuis. Ik kijk erg uit naar mijn comfortabele bed, gezonde eten en frisse lucht.
Thuis bedenken mijn broer en ik hoe we de rollers kunnen aanpassen, zodat ik liggend kan fietsen. Ik mag namelijk nog steeds niet zitten. Het bewegen van de pedalen is niet zo belangrijk als training, maar helpt wel om het herstel te versnellen. Ik geniet er van! De endorfine houdt mijn hoofd optimistisch. Natuurlijk volg ik mijn prestaties en probeer ik elke dag wat te verbeteren. Ik lig al, dus hoef ik niet bang te zijn om flauw te vallen. Ik voeg twee uur oefeningen toe en ze brengen me in de kofferbak van een auto op een matras richting de revalidatie. Ik begin me stilaan terug een professionele atleet te voelen.
14 mei: weg met het korset
Eindelijk! Mijn korset mag af! En ik kan weer zitten, wat een vrijheid! Ik ga naar een restaurant voor een maaltijd, kan weer in de auto, reizen en het belangrijkste: fietsen. Voor nu op de ergometer, maar het is hoe dan ook fantastisch! Ik kan mijn rug weer bewegen. Mijn wilde idee dat ik met yoga mijn rug meer ga bewegen is iets te optimistisch. Na vier maanden zonder beweging moet ik voorzichtig zijn. Ik kan wel nieuwe oefeningen doen. Ik geniet van de vooruitgang en ben goed gemutst. Ik houd mijn vooruitgang bij sinds het ongeluk en vergelijk het niet met de prestaties van voor het ongeluk.
1 juni: de eerste fietstocht buiten
Na twee weken krijg ik groen licht om buiten te fietsen. Fantastisch! Ik voel me net zoals ik me voel net voor de start van de eerste koers van het seizoen. Opgewonden, een beetje nerveus en vol verwachtingen. Ik voel de wind, geniet ervan om de weg onder mijn wielen te zien passeren en kijk naar het veranderende landschap. Het voelt alsof ik voor de eerste keer fiets. Ik realiseer me volledig waarom ik van deze sport houd. De angst wat het met me zou doen wanneer een auto passeert is weg. Ik ben niet bang. Ik voel pure vreugde om de pedalen te bewegen. Ik ben dankbaar dat mijn lichaam fit gaat worden.
26 juni: Tsjechisch kampioenschap
Ik weet dat het nog veel te vroeg is om te koersen, maar ik help met de voorbereidingen. Samen met Roman Kreuziger, Pavol Habera en Jiří Langmajer nemen we een video op over veiligheid op de weg. Een belangrijk onderwerp voor mij en iets waarin ik me in de toekomst op wil richten. Ik ben betrokken bij het ontwerp van de trofee van de winnaar en krijg de kans om het productieproces te aanschouwen bij Moser glassworks. Ik geniet van de koers als voorrijder en toeschouwer. De sfeer is fantastisch, ik kan niet wachten om weer te koersen!
Juli 2018: trainingen in Livigno
Ik trek een week voordat de ploeg arriveert naar Italië om te wennen aan de hoogte. Ik kijk erg uit naar de komst van de jongens. De meesten heb ik een half jaar niet gezien. Het is emotioneel om weer met ze te trainen. Ik hoop dat ik door een klein deel van de trainingen kom. De progressie gaat snel. Om de dag ga ik fietsen en dat zelfs vier uur. Soms word ik aan de auto naar boven gereden, maar het gaat vrij goed. Ik voel me euforisch en ben ervan overtuigd dat ik aan het einde van de zomer terug kan koersen.
Juli 2018: Tour de France
De Alpen ruil ik in voor de Pyreneeën. Daar ontmoet ik de rest van de ploeg tijdens de rustdag van de Tour. Ik volg een rit vanuit de wagen. Het is een intense dag. Philippe Gilbert maakt een horrorval in het ravijn. Ik zit in de auto en kijk naar de groep mensen die hem helpt. Ik ben aan de grond genageld. Alles waar ik de laatste maanden doorheen ben gegaan passeert opnieuw, ik hoop maar dat Phil het goed maakt. Na enkele minuten komt hij uit het ravijn en ondanks alle verwondingen rijdt hij de laatste 60 kilometer uit. Na afloop blijkt dat hij zijn knieschijf gebroken heeft.
De laatste fase van de rit is opwindend. We rijden slechts enkele meters achter de leiders, maar hebben bijna geen informatie over wat er in de koers gebeurd. De tv doet het ook niet, het signaal is te zwak om de koers online te volgen. We krijgen maar flarden informatie over de radio. Julian gaat als een dolle te keer en wint. Ik kan het gevoel niet beschrijven wanneer je een ploegmaat en goede vriend een rit ziet winnen in de Tour.
Augustus 2018: tegenvaller
Ik had het niet verwacht. De medische scans in België bevestigen dat mijn zenuwbanen in mijn linkerbeen beschadigd zijn. Het was zwakker dan in het begin. De hamstring functioneert ook niet goed. Ik ben niet in staat om te rennen. Het laat zich minder opmerken tijdens het fietsen, maar toch mis ik een paar procenten. Ik voel dat het langzaam beter wordt, maar niemand kan me garanderen of het been nog helemaal gaat herstellen. Mijn terugkeer in het peloton wordt uitgesteld. Ik koers dit jaar niet meer. Toch laat ik me niet tegenhouden en begin de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Dit breekt me niet!
September 2018: Verenigde Staten
Ik trek naar Amerika om daar te trainen. Mijn broer is afgelopen voorjaar verhuisd naar Seattle, dus dit is een mooie kans om hem te bezoeken. Ik geniet van onze tijd die we samen doorbrengen en de trainingen die we doen in de Washington Mountains. De volgende twee weken breng ik door in Colorado met een vriend van me. We leven daar 2000 meter boven zeeniveau. Een prachtige plek om te trainen. Mijn trainingswaarden komen dichtbij wedstrijdwaarden.
Oktober 2018: nieuw contract en terugkeer
Opnieuw scans in België. De progressie in mijn trainingen is groot, maar het is nog steeds onzeker of ik kan koersen. De zenuwen in mijn linkerbeen zijn nog steeds beschadigd, het helingsproces gaat langzaam. De ontwikkeling is echter positief en ook de performancetesten gaan in zekere mate goed. Het is nog niet duidelijk hoe mij dit tijdens de koersen gaat tegenwerken en of ik terug kan keren op mijn oude niveau, maar de ploeg staat achter. Normaal gesproken koers ik eind februari weer. Ik ben dankbaar voor alle steun van andere renners, coaches, doctoren en management. Ik kan al mijn energie in de revalidatie en trainingen stoppen om in een zo goed mogelijke vorm terug te keren. Ik voel geen druk vanuit de ploeg en teken een eenjarig contract. Het avontuur gaat verder!
Photo credit: ©Sigfrid Eggers & Tim De Waele/ Getty Images
