De zevenvoudig winnaar van het prestigieuze evenement sprak over zijn herinneringen en beste momenten van deze koers.
De Zesdaagse van Gent is een van mijn favoriete weken van het jaar. Het is erg jammer dat ik daar nu niet kan zijn. Het is nooit een doel voor mij of de ploeg, maar een speciaal en uniek evenement waar ik altijd naar uit kijk. Gent is de reden waarom ik ging fietsen en ik prof wilde worden. Eerst op de piste en daarna op de weg. Elk jaar voelt het als thuiskomen in het Kuipke.
Ik ontdekte de piste door mijn vader die coach was van enkele jonge renners. Ze deden altijd hun wintertrainingen in het Kuipke. Er is nu nog een nieuwe piste in Gent, maar daarvoor was er altijd maar eentje en dat was het Kuipke. Tijdens schooldagen mocht ik altijd gaan, maar moest ik na 10 uur naar huis omdat ik de volgende dag naar school moest. Ik zat vaak op het binnenterrein naar de renners te kijken en vroeg ze om handtekeningen. Daarna ging ik terug naar huis, naar school de volgende dag en daarna terug naar de piste. Ik was altijd daar, mijn liefde voor de piste is daar geboren.
Het evenement is uniek met veel mensen in een oud en klein gebouw met een eigen unieke ambiance. Op het middenterrein is er altijd een speciale sfeer. Mensen hebben daar lol, drinken wat pintjes en ontmoeten oude vrienden. Sommige mensen komen om de koers te kijken, anderen om te socializen. Het is alsof de tijd stil heeft gestaan en we nog ergens in de jaren 70 verkeren. Dat werkt nog altijd prima voor dit unieke evenement.
Mijn debuut als prof was in 2003, maar ik had als junior als eens meegereden in de Toekomstzesdaagse en daarna nog eens als belofte. Mijn profdebuut was een grote stap toen, want toen reden er zes teams de hele winter met elkaar. Dat is niet meer vergelijkbaar met nu. Het is een groot voordeel om elke keer met dezelfde koppelmaat te kunnen rijden. Ik weet nog dat ik die eerste keer flink afzag, we verloren 36 ronden! In 2005 won ik mijn eerste keer met Matthew Gilmore. Dat was erg speciaal, want Matthews vorige partner Etienne De Wilde was een groot idool van mij. Toen Etienne stopte zocht Matthew naar een nieuwe partner voor de Olympische Spelen in 2004. Dat werd ik. In 2005 wonnen we de eerste keer in Gent.
Het is voor mij erg lastig om een mooi moment aan te wijzen, want ik heb heel veel mooi momenten meegemaakt. Daarnaast waren er ook wat dieptepunten. Mijn eerste zege in 2005 was zeker een van de mooiste. De jaren erna focuste ik mij op de piste en voelde ik mij op mijn best. Daarna verschoof mijn focus naar de weg en was de piste voor de fun. Ik was daarna nooit in mijn beste conditie, maar ik haatte het om te verliezen. Vorig jaar werden we gesponsord door Maes, maar Mark Cavendish en ik hadden het lastig. Cav viel de eerste avond zwaar en daardoor waren we meteen uit de running voor de zege. We bleven wel alles geven, maar door die pech kwam ik voor het eerst in een decennia niet op het eindpodium.
Volgend jaar wil ik zeker starten. Ik had er erg op gehoopt dit jaar, maar door de covid en de compacte arena was het altijd een lastig verhaal. Ik zou samen rijden met Michael Mørkøv, waarmee ik in 2015 had gewonnen. Gisteren stuurde hij mij een bericht. We hebben beide net een grote ronde uitgereden. Dat gebeurd normaal gesproken nooit zo laat in het seizoen en was de perfecte voorbereiding geweest voor de Zesdaagse. Michael zei dat het fantastisch was geweest om nu te rijden in deze vorm. Hopelijk kunnen we volgend jaar samen rijden, ik kijk er alvast naar uit!
Photo credit: ©Luc Claessen / Getty Images
