Fabio sprak over zijn emotionele terugkeer in het peloton. Hij hielp de ploeg in de jacht op ritzeges en kreeg veel steun elke dag.
Ik kijk met een erg goed gevoel terug op de Tour of Turkey. Ik ben blij dat ik mijn eerste koers heb kunnen uitrijden en de jongens heb kunnen helpen wanneer dat mogelijk was. Ik voelde me elke dag beter. Dat geeft perspectief voor de toekomst. De eerste rit voelde wat raar. Ik moest het gevoel op de fiets terug vinden. Ik voelde me eigenlijk weer neo-prof. Dag na dag ging het beter en dan wen je weer aan het ritme van een profrenner. Wakker worden, koersen en gaan slapen.
De eerste rit was ingekort en dat was voor mij goed om mee te starten. In het begin moest ik wennen om in het peloton te rijden. Het peloton gaat altijd een paar keer van links naar rechts en er remmen plotseling renners. De eerste keer dat dat gebeurde was ik een beetje bang, maar de tweede keer was dat al beter en de derde keer was het gevoel bijna weg. Ik deelde de kamer met Iljo. Toen hij naar de kop trok, besloot ik hem te volgen en er van te genieten om weer vooraan te koersen. Het is zo speciaal om onderdeel te zijn van deze ploeg. Ik genoot van de koers tot op 10 kilometer van de streep. Daar verloor ik de jongens en kon ik niet meer vooraan terugkeren. Het doel was om de eerste rit te finishen en ik heb van elke minuut genoten.
Het is fantastisch om terug te zijn
Het was speciaal om de Deceuninck – Quick-Step trui opnieuw aan te trekken. Ik heb het echt gemist. Vooral toen de ploeg zo goed presteerde de afgelopen weken. Ik houd er gewoon van om op mijn fiets te rijden en te koersen. Het is een speciaal moment wanneer je de foto`s na de koers ziet. Het is fantastisch dat ik mijn shirt nog kan aantrekken en de wedstrijd met een goed gevoel kan eindigen. Ik voelde me zowel nerveus als opgewonden om te starten.
Iedereen is blij dat ik terug gekomen ben. Het welkom was ontroerend en mooi om te zien. Ik sprak met veel renners in het peloton. Het voelde als thuis komen in de koers. Ik sprak met renners van mijn leeftijd, maar ook met andere renners. Ze zeiden allemaal dat ze heel erg blij waren ik terug was en mij terug te zien koersen. Het voelt goed dat ik terug ben.
Opkijken naar Mark Cavendish
Ik kan je niet vertellen hoe fantastisch het voelt om het peloton te leiden en de jongens te helpen. Daarom ben ik renner geworden. Ik ben een sprint, maar ik houd er ook van om mijn ploegmaats te helpen. Vooral als je moet werken voor een kopman als Mark, dat is geweldig om te doen. Hij maakte het vier keer af. Als je dan hoort dat Mark zegt dat hij trots op mij is, dan is dat erg speciaal. Dat begon al in december. Ik trok met de mannen op training en ze bleven me steunen. Mark is een van mijn idolen en een groot voorbeeld voor mij. Ik luister naar hem en volg al zijn adviezen. Ik hoop op een dag zo goed te zijn als Mark.
In mijn gedachten heb ik al een paar koersen gewonnen, dat geeft mij vertrouwen voor de toekomst. Nu ga ik wat trainen en denk dat ik alleen nog maar beter kan worden. Ik kijk er naar uit. Ik heb mijn familie gemist. Het was maar een week, maar het was de eerste keer in acht maanden dat ik zo lang van huis was. Natuurlijk was ik op trainingskamp, maar dat is toch anders. Ik denk dat ze thuis ook wat nerveus waren, maar ze zijn blij voor me. Ik kijk er naar uit om ze weer te zien en tijd met ze door te brengen voordat mijn volgende koers met Deceuninck – Quick-Step op het programma staat. Daar hoop verder te verbeteren.
Photo credit: ©Stuart Franklin / Getty Images
