Kasper Asgreen: “Harelbeke en Vlaanderen toonden dat mijn toekomst in de kasseiklassiekers ligt!”

De Deen keek terug op een perfecte week in het voorjaar.

“Dit seizoen was mijn beste tot nu toe. Met de winst in Harelbeke begon alles eigenlijk. Het maakte me zo blij en was een bevestiging van al het harde werk dat ik de afgelopen winter deed. Tegelijkertijd was het de bevestiging dat deze koersen mij goed liggen. Ik was altijd al gefascineerd door de kasseiklassiekers en de zege in de E3 bewees dat ik op de goede weg was.

Ik voelde me goed die dag, maar ook in de weken voorafgaand aan die koers. Ik kende elk stukje van het parcours, dus had ik veel vertrouwen tijdens de wedstrijden. We wilden winnen, waren niet bang om van ver te openen. Ik ben blij dat ik het kon afronden. Om te winnen tegen de beste klassieke renners betekende veel voor mijn moraal, vooral na een dag als toen met meer dan 50 kilometer in de aanval, ingelopen worden en dan nog over hebben om het opnieuw te proberen in de finale. Het was echter allemaal niet mogelijk geweest zonder de hulp van deze fantastische ploeg, die ik erg dankbaar ben. Mijn ploegmaats waren ongelooflijk en we toonden nog maar eens waarom we The Wolfpack zijn. We wilden de koers hard maken en deden dat ook.

Een week later volgde de Ronde van Vlaanderen. Ik was supergemotiveerd, want dit is voor mij de mooiste koers ter wereld. De kasseien en steile hellingen met zoveel historie maken het tot een grootse koers. Het was ongelooflijk dat ik hier kon winnen, twee jaar na mijn podiumplaats tijdens mijn debuut. Op de dag van de Ronde reed ik exact drie jaar voor de ploeg, dat maakte het nog extra speciaal.

De koers verliep niet zo gladjes als in Harelbeke. Ik zat achter een grote valpartij op meer dan 60 kilometer van de streep. Het kostte veel energie om terug te komen, maar ik voelde me nog goed na die inspanning en kon alle versnellingen op de hellingen goed volgen. Dat gaf me veel vertrouwen. Daarom viel ik aan in het laatste koersuur en maakte daarbij een belangrijke selectie. Ik bleef gaan tot de laatste keer Oude Kwaremont. Net voor de top werd ik even gelost, maar ik kwam terug. Op de Patersberg besloot ik om op mijn sprint te vertrouwen.

Ik wilde het goed uitspelen in de laatste kilometer, dus startte ik van achter omdat ik dat de beste plek vond om de dingen te controleren. Ik zette een krachtige sprint neer, maar pas op 10 meter van de streep geloofde ik dat ik kon winnen. Het maakte mijn ongelooflijk trots, want ik kon het werk van mijn ploegmaats belonen. Het was ook speciaal om de eerste renner te zijn die een Monument won op ‘clinchers’.”

Photo credit: ©Tim De Waele / Getty Images