Mark Cavendish: alleen afzien, niet stressen
Ik zit nu in Pau op de eerste rustdag van deze Tour. Ik heb onze persman gevraagd of ik deze blog kon typen in plaats van in een microfoon of camera in te spreken. Ik heb nu al een week tegen microfoons gesproken over de ups en downs van mij, de ploeg, de concurrentie en zelfs renners die hier niet zijn. Schrijven geeft een soort opluchting en is iets anders dan de normale dingen die ik doe op zo`n dag zoals mijn koffer opruimen, mijn handlebars 2 of 3 graden draaien, mijn zadel enkele millimeters bijstellen of mijn masseur vertellen dat mijn voeten nog altijd niet parallel aan de andere staan.
Hoe dan ook, het is fijn om te relaxen. Hoe raar het ook klinkt, ik kijk uit naar de komende dagen in de bergen om te ‘relaxen’. Dat geldt niet voor de benen natuurlijk, maar wel voor mijn hoofd. Ik kijk er naar uit om te lijden. Het is niet nodig om 200 kilometer lang met mijn vingers op de remmen te zitten. Geen nood om 200 kilometer lang mijn elleboog tegen iemands heup te leggen. Geen 200 kilometer waarin Brian Holm ons vertelt dat we vooraan moeten blijven nadat we 60 posities hebben verloren als we een rotonde aan de verkeerde kant pakken.
Het is de mentale en emotionele stress dat de eerste week van de Tour de zwaarste week van het koersjaar maakt. En wat hadden we een emotionele rollercoaster bij Etixx – Quick-Step de afgelopen week.
3 overwinningen van 3 verschillende renners in 3 verschillende finales. 1 ding hebben we gemeen: een groep vrienden die alles geeft om ervoor te zorgen dat iemand van onze ploeg als eerste over de streep komt. Van onze koks die `s ochtends het ontbijt maken, tot mecaniciens, soigneurs, persmensen, sportdirecteur en renners. Iedereen moet alles geven om het op te nemen tegen de 200 beste renners van de wereld, die in topconditie zijn om het beste te presteren in het meest prestigieuze en veeleisende evenement in het wielrennen, misschien wel in de sportwereld.
Om eerlijk te zijn, ben ik mijn concentratie om deze blog te schrijven al lang kwijt. Maar als je dit leest, dan weet je hoe de week is gegaan qua resultaten. Je weet ook dat we met pijn in ons hart afscheid moesten nemen van Tony Martin, die met het geel om zijn schouders hard viel en moest opgeven.
De Tour wacht echter op niemand. Of je nu wint of verliest, de volgende dag is er een nieuwe uitdaging. Als je deze niet pakt, dan doet een andere ploeg dat. Dus welke emotie ik ook meemaakte de afgelopen week, ze zijn morgen en volgende week niet meer relevant. Ik weet welke emotie we graag voelen. Ik kijk er naar uit om alleen af te zien, niet te stressen.
Foto`s: ©BrakeThrough Media