2015 Best Moments: Tony Martin pakt geel na solo op kasseien
Tony Martin startte met 2 doelen in de Tour: winst in de openingstijdrit en de gele trui pakken. In Utrecht mistte hij de ritwinst en het geel na een tweede plaats in de tijdrit. De dagen daarna was hij al dichtbij de zege, maar in de vierde rit naar Cambrai was het raak. In de rit over 223,5 kilometer met kasseistroken uit Parijs-Roubaix ontsnapte Martin op 3 kilometer van de streep uit het peloton. Diep in de finale had hij eerder hulp gekregen van zijn ploegmaats. Martin kreeg af te rekenen met pech, maar kreeg direct de fiets van een onbaatzuchtige Matteo Trentin aangereikt. Julien Vermote en Michal Golas namen Martin op sleeptouw en brachten hem terug net voor de laatste kasseistrook. Golas deed er vervolgens alles aan om Martin naar voren te loodsen.
Na zijn ritwinst kreeg Martin de gele leiderstrui om de schouders gehangen. Helaas kwam Martin enkele dagen later ten val en moest hij in de gele trui het strijdtoneel verlaten.
“Ik dacht niet echt aan iemand die me kon volgen toen ik aanviel. Misschien heeft iedereen het wel gezien dat ik lek reed op de laatste kasseistrook. Ik moest wisselen naar Matteo`s fiets. Misschien dacht iedereen wel dat ik meer op mijn limiet reed dan ik deed toen ik aanviel. Het is ook mogelijk dat niemand zo`n vroege aanval had verwacht. Iedereen was uitgeteld in de laatste 4 kilometer. Het was het juiste moment om mijn kans te gaan. Ik had nog iets extra aan kracht en sloeg een mooi gaatje. Ik kende de finale erg goed. Voor de Tour heb ik hier 2 dagen getraind, 180 kilometer van de rit. Ik wist elk detail en wist dat ik wanneer ik het tot in de laatste kilometer redde ik een kans had. Mijn doel was de laatste bocht en op de een of andere manier heb ik dat gered. Ik vind het fantastisch dat ik de rit heb gewonnen en de gele trui mocht aantrekken. Het was een verrassing dat ik het nog haalde, want ik was erg moe na mijn achtervolging om weer aansluiting te krijgen na mijn lekke band”, aldus Martin.
“Mijn doel was om het geel al op de eerste dag te pakken, maar dat mislukte. Ik kwam elke rit dichterbij, maar kreeg het niet te pakken. De dag voordien was de kans daar, maar was het niet helemaal mijn rit. De druk werd groter en groter. Deze rit lag me beter, ik ben meer een klassiekerrenner dan een klimmer. De ploeg steunde me de hele rit en ik wilde dan het geel ook dolgraag pakken voor mezelf en vooral voor de ploeg. Het maakte me superblij dat ik de ploeg iets terug kon geven voor wat ze voor me hebben gedaan. Ik was trots deze trui te mogen dragen als Duitser”, besloot Martin.
