Blog Tom Boonen: 'De Kogel'
Spurten is dus niet gewoon snel fietsen. Het belangrijkste werk wordt vooraf gedaan, bij het laden van de revolver. Je brein draait dan aan 100%: links, rechts, dát wiel, dáár een gaatje. Van de ene beslissing naar de andere. Rondom jou is het één grote chaos, een lawaai van jewelste. Je receptoren nemen dat enorm scherp waar. Oren, ogen, gevoel: ze werken perfect. Als mens ben je op de top van je kunnen.
Plots, op één kilometer van de streep, sluit je je van alles af. Dan kom je in een cocon, neemt een automatische piloot alle handelingen over. Het brein wordt uitgeschakeld, je reageert puur op instinct. Soms doe je dan àlles zoals het moet, schiet je nét op het juiste moment je kogel af. En vraag je je achteraf af: Hoe heb ik dát gedaan?
Je moet je echt laten leiden door dat instinct. Als je twijfelt, ben je verloren. Ik had daar vroeger vaak gesprekken over met Wouter Weylandt. Hij wachtte altijd, vertrok als tweede of derde en kwam dan te laat. Gá nu toch eens!, zei ik hem. Als je verliest, dan verlíes je. Maar er is niks zo frustrerend dan een spurter die zijn kogel niet kan afschieten.
De dood van Wouter heeft me als spurter trouwens niet veranderd. Ik wist voordien al dat koers gevaarlijk was, en spurten zeker. Er zitten echt cowboys tussen die in het wilde weg hun kogels afschieten. Mannen die van links naar rechts de straat oversteken, of je stuur onderuit trekken middenin een sprint. Vroeger spraken ze schande over Tom Steels met zijn bidon. Maar dat was een intuïtieve reactie, níks vergeleken met wat nu allemaal gebeurt.
In de tien jaar dat ik in het peloton zit, is er veel veranderd. Vroeger was er meer respect. McEwen, Petacchi, Zabel en Cipollini zeiden: Oké, jij was sneller vandaag. Ik win morgen wel. Tegenwoordig zijn er veel meer jongens die onverantwoorde risico's nemen. Dat gaat me soms te ver. Ook al moet je dat het dan telkens opnieuw uitleggen, en wordt dat door supporters moeilijk aanvaardt: wij hebben nog altijd het recht om ons eigen leven te leiden. En als het te gevaarlijk is, doe ik gewoon niet meer mee.
Dit blog maakt deel uit van een blogreeks in Het Nieuwsblad
