De 36-jarige Belg speelde het tactisch perfect in de Cadel Evans Road Race.
Dries Devenyns bewees nog maar eens dat leeftijd slechts een cijfer is na zijn prachtige zege in de zesde editie van deze Australische koers. Devenyns greep de kans op succes met beide handen aan en bezorgde Deceuninck - Quick-Step een mooie mijlpaal van 750 UCI-zeges.
“Het is een hele speciale dag voor mij. Ik houd van deze koers en vind het geweldig om te koersen in Australië. Ik heb me altijd goed gevoeld in deze wedstrijd en om nu na enkele goede resultaten in het verleden te kunnen winnen, maakt me erg blij. Het is niet alleen de zege waar ik blij mee ben, maar ook het feit dat ik geschiedenis schreef voor de ploeg”, sprak Dries direct na zijn eerste zege in bijna vier jaar.
De wedstrijd begon met volop actie in de eerste kilometers. Het peloton viel in waaiers uiteen. Deceuninck – Quick-Step zat mee in de eerste groep en maakte tempo, maar na 50 kilometer liep alles toch weer samen. Een duo aanvallers trok daarna op avontuur en pakte een voorsprong van 6 minuten. Het peloton was niet onder de indruk en haalde ze in de voorlaatste ronde terug.
Op 26 kilometer van de streep ontbrandde de koers opnieuw. Een groep van 17 renners kwam voorop, met daarbij Dries Devenyns. Op de laatste klim van de Challambra Crescent werd die kopgroep verder uitgedund. Op een kleine klim met nog zo`n 5 kilometer te gaan trok Pavel Sivakov (Team Ineos) fors door. Hij sloeg een gaatje en leek een voortijdige beslissing te forceren.
Devenyns had het gevaar direct door, verhoogde het tempo en maakte in zijn eentje de oversteek naar de eenzame vluchter. In de zeer spannende resterende kilometers bleef het verschil tussen de twee koplopers en de achtervolgers beperkt tot 7 seconden, maar Sivakov en Devenyns hielden knap stand. In de laatste rechte lijn speelde Devenyns het spel perfect en mocht hij na bijna 172 kilometer zijn handen in de lucht steken.
“Het was een heel aanvallende koers. Het duurde niet lang voordat het peloton in stukken uiteen lag. Ik miste toen de slag, maar bleef kalm en ging er vanuit dat alles nog samen ging lopen. Op 2 ronden van het einde brak het peloton opnieuw en deze keer zat ik goed voorin. Ik moest het wel opnemen tegen een overtal, maar ik wist dat ik goede benen had en had vertrouwen in een goede afloop. Toen Sivakov aanviel sprong ik mee en gaven we alles. Ik had geen idee hoe goed hij was in de sprint, maar ik wist dat ik een goede kans had met mijn eindschot. Ik ben blij dat ik de zege heb kunnen pakken voor The Wolfpack!”
Photo credit: ©Tim de Waele / Getty Images
