Vijftien jaar na zijn eerste dag in de roze trui kijkt de tweevoudig wereldkampioen terug op deze Giro d`Italia.
Tropea is een kleine, maar charmante plaats langs de zee. In deze plek won onze ploeg haar eerste rit in de Giro d`Italia, we schrijven dan een mooie namiddag in 2005. Paolo Bettini trok in de laatste kilometer in de aanval op het door hem geliefde terrein. Hij loste iedereen op een korte klim van Rocca Nettuno (500 meter, 15% maximum) en greep de zege. Naast deze zege pakte hij ook de roze trui, direct twee van zijn doelen had hij daarmee verwezenlijkt.
“Het was mijn eerste Giro in drie jaar en vanaf begin tot einde was het een rollercoaster van emoties. De eerste rit was ons doel. We bestudeerde het parcours weken voor de wedstrijden en waren echt gemotiveerd om te winnen. Ik was in 1997 al eens dichtbij een ritzege geweest, maar een mechanisch defect verprutste toen mijn kansen. Daarom smaakte deze overwinning ook extra zoet. Het was een ongelooflijk moment dat ik al een decennium najoeg. De roze trui was de kers op de taart”, keek Bettini terug.
Uiteindelijk reed de Italiaan vier dagen rond in de roze trui. “Het was geweldig om de iconische maglia rosa te mogen dragen. Ik droeg die avond de trui in bed en een dag later was de teamwagen roze gekleurd. Het was dus een belangrijk iets voor ons om die trui te hebben. Een dag later was ik de trui weer kwijt, maar ik heroverde het opnieuw. Nadat ik de trui weer kwijt speelde, slaagde ik er nogmaals in om het roze te heroveren door een tussensprint te winnen. Ik weet nog dat ik een avond van te voren naar Massimiliano Lelli belde, die uit Manciano kwam waar de sprint lag, en hem vroeg naar specifieke informatie. Die details hielpen me om de 7e etappe opnieuw in het roze te starten. Dat was erg emotioneel, want die rit kwam door mijn regio in Toscane.”
Zodra het peloton de bergen bereikte was de maglia rosa definitief uit het zicht, maar de Bettini richtte zich direct op een ander doel. “Het was daar dat ik begon te denken aan de maglia ciclamino. Elke keer wanneer zich de mogelijkheid voordeed ging ik voor de punten. Ik arriveerde met een voorsprong van 8 punten in Milaan en dat was genoeg om de trui mee naar huis te nemen. Dat lukte me nogmaals in 2006, maar dat was niks vergeleken met het gevoel dat ik in 2005 had. Ik stond toen samen met ploegmaat Stefano Zanini op het podium. Ik in de maglia ciclamino, hij als winnaar van het Intergiro klassement. We hadden zo`n geweldige ploeg, een fantastische groep vrienden!”
“Ik heb veel klassiekers, ritten in alle drie de grote ronden gewonnen, maar niks kan op tegen de Giro. Als kind groeide ik op met deze koers. Ik herinner me nog altijd 1985, het jaar waarin ik mijn eerste ritfinish meemaakte. Ik was 11 en wachtte de hele namiddag op het peloton in Cecina. Ik zag Giuseppe Saronni slechts enkele seconden. Hij snelde daar naar de ritzege, iets wat toen heel speciaal was en mij deed dromen om op een dag op dat podium te staan met het roze om de schouders”, sloot Bettini af.
Photo credit: ©Tim De Waele / Getty Images