We spraken met enkele voormalige en huidige renners van de ploeg over hun moment van glorie in de Corsa Rosa.
Normaal gesproken waren we nu halverwege de 103e Giro d`Italia, maar we moeten nu nog even wachten tot Oktober wanneer de koers hopelijk verreden wordt. Om het gemis een beetje te verzachten spraken we met vier renners die in de kleuren van Deceuninck – Quick-Step over hun moment van glorie spraken in de Corsa Rosa.
Juan Manuel Garate - Giro d’Italia 2016, etappe 20: Pordenone – Passo San Pellegrino (224km)
Ik wist vanaf de start van de wedstrijd dat een podiumplaats niet mogelijk was, maar een top-10 en een ritwinst lag binnen mijn mogelijkheden. Ik wilde ook graag mijn eerste zege boeken voor de ploeg, nadat ik er al enkele malen dichtbij was. In Pordenone voelde ik mij `s ochtends al goed en gaf ik aan het einde van teammeeting aan iets te willen proberen. Paolo Bettini zei toen dat hij mee ging springen in de groep en voor mij ging werken. Na 100 kilometer vormde zich een kopgroep. We namen snel veel tijd op het peloton, goed voor het vertrouwen. Op de Passo Pordoi moest ik een sanitaire stop inlassen, maar ik kwam zonder problemen werd terug. Op de zware slotklim Passo di San Pellegrino trokken Tadej Valjavec en Patxi Vila ten aanval. Jens Voigt sprong er naar toe. Ik counterde ze en ging net voor het zwaarste deel van de beklimming alleen door. In de achtergrond zag ik dat Voigt stevig aan het geven was om terug te komen. Ik nam een beetje gas terug en liet hem terug komen, om vervolgens een stevige versnelling te plaatsen om te laten zien dat ik erg fris was. Al was dat niet helemaal waar. Hoe dichter we bij de streep kwamen hoe meer ik voelde dat ik de controle had. Het was mijn eerste zege voor de ploeg en is een van mijn beste wielermomenten.
Jérôme Pineau – Giro d’Italia 2010, etappe 5: Novara – Novi Ligure (168km)
Na de vierde etappe – een ploegentijdrit – vertelde ik Brama dat ik de volgende rit ging winnen. Hij moest lachen, maar zei daarbij wel dat wanneer ik mijn kans wilde wagen het vanuit een ontsnapping moest komen en dat het erg lastig ging worden. Ook Matteo Tosatto zei me dat het gekkenwerk was, maar soms heb je het gevoel dat alles op de juiste plek gaat vallen en moet je je eigen gevoel volgen. De ploeg gaf me een carte blanche. Ik sprong mee in een kopgroep van vier en we werkte prima samen. De eerste 70 kilometer waren bergafwaarts, dus dat hielp ook zeker mee. Op 30 kilometer van de streep kwamen we voor het eerst over de finishlijn en was het gat nog steeds flink. De sprintersploegen begonnen nog stevig te achtervolgen, maar kwamen uiteindelijk net te kort. In de laatste kilometer bleven we telkens uit het zicht door alle bochten. Ik zette mijn sprint in op 300 meter en kon niet geloven dat ik als eerste over de meet kwam, een magisch gevoel. De hele ploeg was superblij en vierde mijn zege. Na de klassiekers werd nog gezegd dat we niet zo sterk meer waren, maar hier bewezen we het tegendeel. Later dat jaar won Sylvain nog twee ritten in de Tour, reed hij twee ritten in het geel en won Carlos nog een rit in de Vuelta. Nu ik sportdirecteur ben zou ik direct voor zo`n jaar tekenen.
Iljo Keisse – Giro d’Italia 2015, stage 21: Turijn – Milaan (185km)
Het was de laatste rit, maar met bijna 200 kilometer best lang. We startten deze Giro met veel ambities. Het klassement voor Rigoberto Uran en sprintzeges met Tom Boonen. Dat kwam niet helemaal uit de verf omdat er enkele renners moesten opgeven door valpartijen. In Turijn waren we nog maar met 5 renners over. Davide Bramati gaf in de teambespreking aan dat het niet zeker was dat het een sprint ging worden, omdat de lokale ronde nogal technisch was met enkele scherpe bochten en smalle wegen. We spraken al drie of vier dagen over deze rit. Het was zaak om niet te vroeg aan te vallen, maar ook niet te laat. Ik ging er op 30 kilometer van de streep vandoor en kreeg gezelschap van Luke Durbridge, die ook niks meer te verliezen had. We werkten goed samen en reden elke ronde 5 tot 10 seconden verder weg. Op 1 ronde van het einde lagen we 30 seconden voor, maar kregen toen hulp van Fabio Sabatini die de achtervolging enkele malen verstoorde. Ik begon te geloven in de zege en begon iets te pokeren, zodat mijn vluchtmakker wat meer op kop werkte en ik wat energie kon sparen. Ik was wel wat nerveus, maar kon het afmaken. Het was erg emotioneel. Het moment dat ik over de streep kwam speelde een nummer van Kings of Leon. Hetzelfde nummer werd ook gespeeld op de begrafenis van mijn beste vriend Wouter Weylandt in 2011. Zijn zus stond achter de streep, net als mijn vader. Dus het was een erg speciaal moment voor ons allemaal. Voor mij was het mijn grootste zege uit mijn loopbaan. Het is nu vijf jaar geleden, maar het voelt nog als gisteren. Misschien komt het ook omdat ik niet zo vaak win, dus elke keer dat het gebeurd is erg speciaal.
Bob Jungels - Giro d’Italia 2017 , stage 15: Valdengo – Bergamo (199km)
Ik startte de dag in de witte trui. Het was een rit over bijna 200 kilometer met veel stukken uit Il Lombardia. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten die dag, want de voorgaande twee dagen had ik het moeilijk en verloor ik tijd in het klassement. Aan de andere kant motiveerde mij dat ook weer en wilde ik iets moois neerzetten. Het tempo lag direct hoog na de start. Alle vluchtpogingen werden al snel teniet gedaan. Ik viel net voor Bergamo aan op een kleine kasseiklim. Er vormde zich een mooi groepje en in de sprint had ik de snelste benen. Het was erg speciaal om mijn eerste rit in een grote ronde te winnen met alle grote klassementsrenners erbij in die groep. Het komt niet vaak voor dat een Luxemburgse renner een rit wint in een grote ronde, dus het voelde geweldig om dat te bewerkstelligen. Enkele dagen later won ik voor de tweede keer het jongerenklassement in de Giro.
Photo credit: ©Tim De Waele / Getty Images
