De Nederlander bezorgde Quick-Step Alpha Vinyl de tweede zege op rij in het openingsweekend.
Fabio Jakobsen voegde een nieuwe pagina toe aan zijn opmerkelijke comebackverhaal. Twee jaar nadat hij bij een valpartij levensgevaarlijk gewond raakte bevestigde hij vandaag nog eens zijn ongelooflijke mentale kracht en vechtlust. Het verhaal – dat hem acht maanden lang uit het peloton hield – ging voort in Denemarken waar de 25-jarige Quick-Step Alpha Vinyl renner de ploeg een tweede zege bezorgde in evenzoveel dagen.
De dag begon met Yves Lampaert in de gele trui. Het peloton bleef bij elkaar totdat het peloton de 18 kilometer lange Great Belt brug bereikte. De renners waren daar erg alert vanwege het risico op waaiers, maar die kwamen er niet. Door de nervositeit kwamen er toch valpartijen, waarbij de gele trui ook betrokken was. Gelukkig had Lampaert ploegmaats Mikkel Honoré en Michael Mørkøv bij zich, waardoor een gat van 40 seconden snel werd dichtgereden.
De hele Quick-Step Alpha Vinyl ploeg trok in de slotkilometers naar het front. Matteo Cattaneo sleurde stevig aan kop waardoor de Wolfpack goed in positie bleef tot aan een massale valpartij op drie kilometer van de streep. Mørkøv en Yves hielden Jakobsen continue vooraan en op 150 meter van de meet zette de Nederlander zijn sprint in. Niemand had een antwoord op zijn versnelling, waarmee hij naar de 11e zege van het seizoen snelde.
Vandaag is een ongelooflijke dag voor mij.
“Het was een lang proces om hier te komen. Ik deed het stap voor stap, waarbij veel mensen mij geholpen hebben en veel steun geboden hebben. Deze zege is voor hen, dit is mijn manier om dankjewel te zeggen en zodat ze kunnen zien dat het niet voor niets is geweest. Wat twee jaar geleden gebeurd is zal me voor altijd bij blijven, maar ik had het geluk om er door te komen met hulp van veel geweldige mensen. Ik ben blij dat ik nog kan fietsen en koersen en gelukkig kan ik nog steeds winnen. Het is een geweldige dag en daarom wil ik iedereen bedanken die me hebben geholpen om mij hier te krijgen.”
“De ploeg deed een geweldige job door me in goede positie te houden toen we van de brug kwamen en in de lastige bochten richting de laatste rechte lijn. Ik ben ze erg dankbaar, deze zege was niet mogelijk geweest zonder mijn ploegmaats. Eenmaal toen ik alleen zat lanceerde ik mijn sprint op 150 meter van de streep, stoof langs de andere twee renners en pakte de zege. Dit klinkt eenvoudig, maar dat was het zeker niet. Maar dit is waar we voor trainen, waar we voor koersen. We hebben hier hard voor gewerkt. Niet alleen ik, maar de hele ploeg. Om een rit te winnen in de Tour de France dat is iets waar ik ongeveer 15 jaar van heb gedroomd sinds ik begon met koersen. Het is de grootste koers in onze sport en daarom ga ik dit voor de rest van mijn leven herinneren”, sprak een emotionele Fabio.
Photo credit: ©Tim De Waele / Getty Images
